Jiao Guo pristup svom slikarstvu često oblikuje somatski, zanimajući se za materijalnost slikanja u odnosu na pokret, tvar, i vlastitu fizičku prisutnost koja ga čini mogućim. Kadar se stoga ne puni linearno definiranim tijekom, već ovisi i o opipljivosti svoje nastajuće okoline – o napetosti gornje kralježnice koja traži široke pokrete ramena, o zvuku krede koji je neugodan osim onda kad se sliježe preko sloja boje, o tome da se okularno registrira u mišićima, a tjelesno pomno promatra likovno.

“To jest slično živom sistemu, kao priča čiji svijet treba biti koherentan unutar svoje logike, ali se ona ne mora nužno slagati s vanjskim gramatikama, iako stvari neprestano ulijeću unutra i talože se.”

Koristeći privatne i pronađene fotografije kao reference za uslojavanje pogleda, Guo zanima preklapanje stvarnih sjećanja s onim “fiktivnima”, to jest, što se pronalazi u liminalnom prostoru u kojem stvarna sjećanja blijede te se stapaju s isječcima iz opće okoline, iz filmova, reklama, tuđih fotografija, tuđih pogleda. Tko su osobe koje se formiraju na tom mjestu, vidljive krajičkom oka između onoga što je bilo i onoga što možda i nije? Kakvi su prostori reinterpretirani na ovom ljepljivom rubu koji je činjeničan, ali i fabulatoran? Gradeći teksturu i kolorističku paletu slike, Guo uz svaki sloj nanesene boje mijenja referentnu fotografiju, time i kompoziciju na platnu, tražeći ove i slične prostore. Slika je postignuta u zasićenju platna vremenom, a čijim vremenom je manje bitno od njihova međusobnog preplitanja.

Ne bi bilo pogrešno niti uloviti glavni čin priče koja se odvija na platnu krajičkom oka ili iz daljine, postepeno se prikradajući okviru tako da sama slika ne spazi približavanje, a ključni se događaj ponovno ne prikrije među niz sličnih. Ne čine li se obrisi sobe poznatima?